De groetjes van Ruud

Dat er enkele hardnekkige misverstanden bestaan rond Zaragoza is volledig de schuld van Jimmy Frey. Wie zo naïef is te denken dat Jimmy deze bruisende metropool bezong omdat de stad zijn hart gestolen had, komt van een kale reis terug. Hij vond Zaragoza gewoon vlotter bekken dan Schuiverskapelle, c’est tout. Sterker nog, we zijn collectief bedrogen door deze culthit, want Jimmy heeft inmiddels bekend dat hij de stad nog nooit bezocht heeft. Tot op de dag van vandaag, meer dan veertig jaar nadat Jimmy de hitparade bestormde met deze topschijf, heeft hij het bestaan geen voet binnen te zetten in Zaragoza. En dat is jammer, want zo had hij kunnen zien dat zijn lyrics de waarheid geen geweld aandoen – wat kwatongen ook mogen beweren. Kwatongen van De Morgen bijvoorbeeld. Een ‘journalist’ van deze linkse roddelgazet achtte het nodig Jimmy te ontmaskeren en zijn leugens rond Zaragoza te doorprikken. Volgens de wellicht fel stinkende onbenul in kwestie valt er in deze stad geen hol te beleven, behalve een pils scoren voor 1,2 euro. Ik heb dus mijn verantwoordelijkheid genomen en ben in het charmante gezelschap van mijn twee minderjarigen Zaragoza gaan beleven. En of er iets te beleven valt!

Laten we beginnen bij de ligging van Zaragoza, want hierover heeft Jimmy enige verwarring gezaaid door voor de hoes van zijn plaat te poseren op een Noordzeestrand. Zowel de Atlantische Oceaan als de Middellandse Zee liggen op ongeveer 300 kilometer afstand. Bijna nergens in Spanje is de zee zo veraf als in Zaragoza, maar goed, Jimmy zat nooit verlegen om een practical joke.

Na een rit van iets meer dan een uur arriveren we vanuit de oneindig mooie Aragonese Pyreneeën – met roofvogels ter grootte van een catamaran – in de bruisende metropool. Al vanop ruime afstand zien we de toppen van de gigantische El Pilar basiliek schitteren aan de horizon en we gaan meteen recht op ons doel af: het Palacio de la Aljaferia. Vandaag zetelt het regionale parlement in de Aljaferia, wat duizend jaar geleden begon als een islamitisch paleis in Syrische stijl. Een islamitisch paleis in het noorden van Spanje?

Dat is allemaal vrij snel gegaan en ik zal het bondig samenvatten. In 710 had Roderik, de Visigotische koning van Spanje, nogal stevig ambras waarna zijn tegenstander de hulp inriep van Berberse moslims. Deze kwamen met vier schepen vanuit Afrika naar Tarifa, versloegen Roderik en veroverden in no time heel het Iberisch schiereiland. Amper een jaar nadat ze in Zuid-Spanje aan land waren gegaan vielen de Moren Zaragoza binnen en kort daarna ontstond er een Kalifaat in Spanje en Portugal, wat later uiteenviel in taifa’s, onafhankelijke islamitische rijkjes. De emir van de taifa in Zaragoza liet een schitterend Moors paleis bouwen: de Aljaferia. Het is misschien minder bekend dan de moskee van Cordoba en het Alhambra in Granada, maar daarom niet minder belangrijk en bovendien staat het samen met andere mudejar gebouwen (een mengeling van islam- en christelijke kunstvormen) in de stad op de werelderfgoedlijst van Unesco.

Mijn minderjarig reisgezelschap is onder de indruk, maar wanneer ze in het middeleeuws christelijk gedeelte tot stilte worden aangemaand, acht ik de tijd rijp voor een tapasbar. Buitenstaanders beweren dat tapas zijn uitgevonden in Valencia, maar dat klopt uiteraard niet. Deze hapjes vinden hun oorsprong in Zaragoza en de stad barst van de gezellige tapasbars.

We (enfin ik) willen nog gebouwen in mudejar-stijl zien, maar zowel de prachtige Iglesia de San Gil als de niet minder fraaie Iglesia de la Magdalena blijken gesloten. Spanje en openingsuren: het is me wat. Ik ben recent tweemaal moeten terugkeren naar Sevilla, omdat de immense kathedraal met het praalgraf van Colombus steeds gesloten bleek wanneer ik deze wilde bezoeken. Soit, in Sevilla valt nog wel wat anders te beleven, maar later meer daarover. Op weg naar de Basilica de Nuestra Señora del Pilar passeren we even langs de Ebro, waar we de van oorsprong Romeinse brug Puente de Piedra zien.

Zaragoza telt nog heel wat andere Romeinse overblijfselen, waaronder een amfitheater.
Een mirakel voltrekt zich, want de basiliek zelf blijkt niet gesloten te zijn en dus gaan we even binnen loeren nadat ik een bende religieuze fanatici heb weten afschepen. Die duiken hier massaal op, omdat de Moeder Gods hier na haar dood verscheen en prompt vroeg om er een heiligdom te bouwen. Sindsdien is de basiliek een belangrijk bedevaartsoord, waarvoor alle begrip.

En wat te denken van de Plaza del Pilar, het plein waaraan de basiliek gelegen is? Dit is het ‘salon’ van Zaragoza, met talloze gezellige terrassen, een fontein in de vorm van Latijns-Amerika, nog een kathedraal, een gebouw ter ere van Goya en nog zoveel meer. Wie denkt dat de Grote Markt van Sint-Niklaas gigantisch groot is, mag eens uitrekenen hoeveel keer deze in de Plaza del Pilar past met zijn lengte van 1.500 meter. Hier zou Jimmy een optreden kunnen geven voor honderdduizenden uitzinnige fans.

Na goed geslapen te hebben voor weinig geld in het Hotel Paris Centro trekken we naar het Goya museum. Francisco de Goya is veruit de belangrijkste Spaanse schilder ooit en aangezien hij uit de buurt kwam heeft men in Zaragoza een museum aan hem geweid, in een prachtig oud herenhuis. Dat kregen ze niet volledig gevuld met werken van Goya en dus begint de permanente tentoonstelling met werken uit de drie eeuwen voorafgaand aan zijn schilderijen. Na een hele reeks brave schilderijen die hij voltooide in opdracht van de Spaanse koning (Goya was hofschilder) komen de minder bekende, doch interessantere werken aan bod: de etsen van Goya. Hierin uit hij zijn kritiek op de bemoeizieke kerk, de oorlog met Napoleon en het repressieve Spaanse koninklijke regime.

Minderjarigen vinden dit echter minder interessant en dus trekken we naar het Acuario, het grootste rivieraquarium van Europa.

Afsluiten doen we in de moderne expo-wijk, gebouwd naar aanleiding van de Wereldtentoonstelling van 2008. Naast tientallen restanten, kerken en paleizen uit de voorbije 2.000 jaar beschikt Zaragoza dus ook over moderne architectuur.

In 2022 zou het eerste deel van Gran Scala, een gigantisch attractiepark, moeten geopend worden. Tegen dan is corona slechts een nare herinnering en kunnen we – al dan niet in het gezelschap van Jimmy Frey – nog harder genieten van de Stad van mijn Dromen.

Amper twee maanden na mijn zegetocht door Rotterdam bezoek ik de havenstad opnieuw. Toen in het kader van de marathon – hevig gehashtagd onder #demooiste – en nu in het kader van Vaderdag. Ondanks de luide aanmoedigingen van honderdduizenden enthousiaste Nederlanders strandde ik destijds zeven seconden onder mijn persoonlijk record. De oorzaak? Mijn hotel serveerde die zondag zoals gebruikelijk pas ontbijt vanaf 9 uur. Minder dan een uur voordat Lee Towers ons moed zou inzingen vanaf een hoogwerker op de Coolsingel stelde de chef me een vettige omelet voor. Uiteindelijk kreeg ik een gezond ontbijt in de vorm van Turkse yoghurt met fruitsalade. Heel anders verging het mijn collega die even verderop in de Inntel verbleef. Zij kon al vanaf 6 uur genieten van een speciaal sportontbijt. Met zicht op het water en desgewenst toegang tot de wellnessruimte.

We laten de auto met bagage achter in de gemeenteparking aan de Erasmusbrug en vertrekken te voet in de richting van de Euromast. Ter bevordering van de sfeer en gezelligheid maak ik mijn kinderen wijs dat deze wandeling amper een kwartier zal duren. We zijn nog geen tweehonderd meter ver of ik zwicht al voor de lichte druk om eerst iets te eten, waarna we op een terrasje zitten met elk een tosti op ons bord. Eenmaal aangekomen bij de Euromast maken we meteen rechtsomkeer omdat Oscar en Edelawit de wachtrij onaanvaardbaar lang vinden. Ik dring nog even aan, maar we gaan zo snel als het kan naar de check-in van het Inntel Hotel.

Ze doen hier duidelijk aan geurmarketing en het moderne hotel maakt al snel indruk op mijn minderjarig reisgezelschap. Mijn voorstel om de stad in te duiken maakt geen schijn van kans, want ze willen eerst en vooral het zwembad en de wellnessfaciliteiten uittesten. Ok dan. Of zulke jonge kinderen in het Turks stoombad mogen weet ik eerlijk gezegd niet, maar aangezien ze al vrij snel naar buiten vluchten stelt er zich sowieso geen probleem. Als ze eindelijk uitgezwommen zijn waag ik opnieuw een poging om op pad te gaan in deze geweldige stad. Iets later zitten we in de hotelbar met twee fristi’s en een gin tonic. Ik vind het prima. Voor je het weet ontstaat er zowaar druk om weet ik veel wat allemaal te gaan bezoeken en bezichtigen, terwijl mijn kinders gewoon keihard genieten van dit welriekend hotel aan de Maas. We komen nog wel eens terug naar deze stad.

De vriendelijke receptioniste bestelt voor ons een watertaxi en even later scheuren we in een rotvaart richting Wilhelminapier, het Manhattan van Rotterdam. We gaan aan tafel in Hotel New York, een gigantisch restaurant in het prachtig gerestaureerde gebouw van de Holland Amerika Lijn, vroeger het vertrekpunt voor iedereen die zijn geluk wilde beproeven aan de andere kant van de oceaan. De suggestie van de dag: gegrilde sardinetjes. Prima! Comme d’habitude opteert de overzijde unisono voor een kinderspaghetti, hoewel ik blijf volharden in het aanprijzen van alternatieven. Het zal mij worst wezen dat ze weer de platgetreden paden betreden. Het smaakt, ik denk terug aan de cadeaus die ik moest opendoen in de auto voor we vertrokken en ik besef volledig dat dit nu al de leukste Vaderdag ooit is.

Het beste onderdeel aan op hotel gaan? Het uitgebreide ontbijtbuffet uiteraard. Zicht op het water, sloten koffie, vers fruitsap, geroosterd brood, yoghurt, fruit, eieren in alle vormen, belegen kaas, zalm, croissants, etcetera. Ik leg uit aan Oscar en Edelawit dat de term brunch een samentrekking is van breakfast en lunch. Speel het spel correct en je hoeft later geen tijd meer te verschijten aan een middagmaal. De formule slaat aan en plots is er voldoende animo om opnieuw naar de Euromast te trekken, de hoogste toren van Nederland.

Een eerste halte brengt ons op honderd meter hoogte en dat vindt Oscar ruim voldoende. Hij gaat zitten en houdt het volledig voor bekeken. Edelawit daarentegen wil zoals verwacht all the way tot het allerhoogste punt en stapt resoluut in de richting van de volgende etappe. Kort daarna zit ik naast haar in een roterende schijf die tot 185 meter hoog stijgt.

De begeleidster heeft door dat ik sterf van de schrik en adviseert me vriendelijk om rustig voor me uit te kijken en te genieten van het indrukwekkend zicht. Dat lukt wonderwel. Ik begin te filmen en stel vast dat een volledige rotatie iets meer dan een minuut duurt. Bij helder weer kan je vanop deze hoogte zelfs de koeltorens van Doel zien. Bij heel helder weer misschien zelfs de scheurtjes in de reactorwanden, wie weet. We hebben alleszins een zeer volledig zicht op Rotterdam vanuit de lucht. Later komen we nog wel eens terug en het kan zijn dat we dan op verkenning gaan in de stad. Of ik keer gewoon nog eens weder voor de mooiste marathon. Ik zal dan logeren in het Inntel hotel en ontbijten om zes uur ’s morgen, waarna ik mijn persoonlijk record breek met minstens zeven seconden.

De dame aan de incheckbalie op Schiphol wil weten of ik een toelating heb van mijn toekomstige ex om met de kinderen naar het buitenland te gaan. Daar had ik een formulier voor nodig en dat formulier staat op de website van de Marechaussee. Aangezien ik in aanwezigheid van mijn minderjarigen niet wil zeggen dat ze het desbetreffende formulier wat mij betreft in haar gat kan steken, wandelen we rustig verder naar de security waar men ons al vrij snel isoleert uit de wachtrij. Tot mijn opluchting gebeurt dat enkel omdat er een aparte doorgang is voor gezinnen. Niemand vraagt naar het bewuste formuliertje.

‘Is daar een springkasteel?’, vraagt Edelawit wanneer ik haar tijdens de heenvlucht een levendig pleintje toon in één van mijn reisgidsen. En bij het zien van de prachtige kerk op de Piazza del Plebiscito wil ze weten of daar een watershow is. Napels is de Efteling niet: het is de grootste antieke stad ter wereld met tien vierkante kilometer cultureel werelderfgoed. Leg dat maar eens uit aan een meisje met een handtas van Frozen… Gelukkig doorbreekt Oscar de impasse met een eerste reeks vragen uit zijn dierenquiz-kaarten.

De tijd vliegt snel en zodra ik mijn telefoon weer activeer bij het landen, zie ik al een WhatsApp-bericht van Floriana waarin ze meldt dat de taxi klaarstaat. De taxi blijkt een vriendin des huizes en op mijn verzoek stopt ze de wagen meteen opdat de gordels op de achterbank vrijgemaakt kunnen worden. Ze woont in de buurt van de Vesuvius en geeft ononderbroken uitleg terwijl ze toeterend door het drukke verkeer slalomt. We moeten zeker naar de Chiesa del Gesu Novo gaan kijken, iets wat onze gastvrouw later ook nadrukkelijk aanprijst.

Na een tamelijk dolle rit worden we heel enthousiast verwelkomd door Floriana  en Francesco. Op haar bevel draagt hij de bagage mee naar onze kamer in B&B Salotto Borbonico, op de zevende verdieping van een groot appartementsgebouw. We zitten in het hart van de stad, aan de drukke Via Toledo en met zicht op het hoger gelegen Castel Sant’Elmo. Het jonge koppel geeft nog snel wat tips, rekent het verblijf van drie nachten alvast af en verwijst ons naar een ristorante aan de overkant voor het eerste avondmaal. Hij kiest spaghetti, zij lasagne en ik pizza. Laat op de avond zie ik vanop ons terras zeven hoog dat Casa Infante (de lekkerste ijsjes volgens Floriana) nog steeds open is, terwijl de clochards wat verder al slapen op de dorpel van één van de meer dan duizend kerken die Napels rijk is.

Na een tamelijk pover ontbijt op onze kamer zouden we de eerste wandeling uit mijn time to momo reisgids afwerken, maar dat plan heb ik afgevoerd na het zien van de heuvel met daarop het Castel Sant’Elmo. Vanop deze hoogte zullen we de drukte van het historisch centrum ontwijken en hopelijk een overzicht krijgen. Love it or hate it, Napels laat niemand onberoerd. De stad is minstens tweeduizend jaar oud, ligt deels onder de grond en in de Middellandse Zee, versmolt in de loop der tijd met de omliggende gemeenten tot een megapolis die tot aan de voet van de dreigende Vesuvius reikt en heeft soms een nogal kwalijke reputatie (het afval, de camorra en tutti quanti). Om vat te krijgen op deze chaos starten we dus letterlijk bovenaan, zodat we nadien kunnen afdalen tot in de bekende baai. Op weg naar het metrostation Montesanto, waar we de funiculare naar boven zullen nemen, krijgen mijn kindjes hun Napolitaanse vuurdoop. Hoewel het autoverkeer ondertussen in sommige straten geweerd is, overheerst er een lawaaierige drukte met levendige viskramen en brullende brommers in de hoofdrol. Regelmatig gaan Oscar en Edelawit boos tegen een gevel schuilen met de beide handen tegen hun oren. Tot dusver hebben ze een hekel aan Napels.

Zowel het terras van Castel Sant’Elmo als de tuinen van het vlakbij gelegen kloostercomplex Certosa di San Martino – beide gebouwd in de 14^de eeuw – bieden een indrukwekkend zich op de Golf van Napels, de Vesuvius en de stad zelf. We genieten van de rust onder een staalblauwe hemel en slenteren door de lange kloostergangen en prachtige tuinen, onderweg even stoppend in rijk gedecoreerde kerken en kapellen.

Langs de Via Pedamentina, een lange, brede trap van 440 treden tot in het centrum, gaan we weer naar beneden. Ik stop onderweg voor een foto van de kinderen met de Vesuvius op de achtergrond. Volgens Oscar zitten we dan al aan de 216^de trap. Het zal wel kloppen. Eenmaal terug in de wirwar beneden gaan we eerst een snack eten in de antieke pasticceria Armando Scaturchio. Mijn koffie wordt gebracht door een man met zwarte handschoenen, terwijl een luid zingende collega met een vogelmasker tussen de klanten laveert. De drukte is weer overal, maar mijn kinderen zijn ondertussen geacclimatiseerd en genieten van hun welverdiende mini-pizza.

Deze literaire bijdrage is een vervolg op het eerder verschenen baanbrekend stuk over de polaire vortex. Nadat de aanhoudende vrieskou amper vijf maanden geleden een collectieve hysterie baarde, is het wederom van dattum, maar deze keer raken de gemoederen pas echt verhit. Onze vergeelde gazon kraakt, code geel is al code oranje geworden, platanen laten massaal hun schors los, nooit eerder moesten hulpverleners zo massaal uitrukken op festivals om gedehydrateerde feestneuzen te reanimeren en de Federatie van het Belgisch Naturisme (verder FBN, niet te verwarren met FSLN, het Sandinistisch Bevrijdingsfront uit Nicaragua) begint onze uitgeputte beleidsmakers weer te vervelen met de roep om extra naaktstranden. Dat laatste is begrijpelijk, want onbeboet bloot rondlopen kan momenteel enkel op een strook van 400 bij 15 meter in Bredene. We praten hier dus over 6.000 vierkante meter voor de meer dan 8.000 betalende leden van de FBN; minder dan één vierkant meter per naaktloper. Bij eb dan nog wel. Dat probleem sleept in het huidige klimaat maanden aan, terwijl men vroeger – toen ik klein was – met veel geluk drie dagen per jaar ontdaan van alle textiel kon doorkomen zonder een verkoudheid op te lopen. Maar ja, toen ik klein was bestond er helemaal geen klimaatprobleem. Het enige wat wij hadden was een gat in de ozonlaag door overvloedig gebruik van haarlak in de jaren tachtig, omdat iedereen een kapsel wilde als Annie Lennox. Mannen uiteraard niet. Die wilden een kapsel zoals dat van Dave Stewart.

Vandaag liggen de weerkaarten helemaal anders en om dat probleem te duiden komt een hele reeks ‘experten’ aan bod in het nieuws. Weermannen en -vrouwen rollen over elkaar in nieuwsbulletins, de minister van milieu blijft beweren dat er geen watertekort dreigt en de terreinverantwoordelijke van Eendracht Hekelgem mag op de nationale radio uitleggen hoe het komt dat zijn grasmat inmiddels harder dan graniet is. Overigens, Eendracht Hekelgem werd in 2001 opgeslorpt door FC Denderleeuw om vervolgens onder de naam Eendracht Affligem het mooie weer te maken in de provinciale reeksen. Pas tien jaar later kreeg de club na een democratische volksraadpleging opnieuw de naam Eendracht Hekelgem. In plaats van al dat gesjacher met de clubnaam hadden ze beter tijd geïnvesteerd in de aanleg van kunstgrasvelden – dat blijkt nu wel. Nog een specialist die opgevoerd wordt in de media: de gouverneur van West-Vlaanderen. Deze vooruitstrevende beleidsman heeft alvast een verbod ingevoerd om te besproeien tussen 8 uur ’s morgens en 20 uur ’s avond, want dan verdampt alles toch meteen. In de daluren mag het dus wel, maar hij roept de mensen wel op spaarzaam om te gaan met drinkwater. En de lokale landbouwers kunnen bij Aquafin iedere dag terecht voor een miljoen liter gezuiverd afvalwater. Dat kunnen ze goed gebruiken om de composthopen die vandaag de dag spontaan in brand vliegen te blussen (tip: je kan deze ook met een riek verluchten).

Al deze zelfverklaarde specialisten zien een bos noch bomen door de aanhoudende hitte en dus zal ik wederom mijn verantwoordelijkheid moeten opnemen. Zoals geweten ben ik als vooraanstaand travel blogger behept met een – ik druk het bescheiden uit – meer dan gemiddelde meteorologische kennis. Wat we nu meemaken is het gevolg van de ‘luie straalstroom’, de lelijke achternicht van de polaire vortex. Kort samengevat zorgt een hardnekkig hogedrukgebied ten noorden van ons land ervoor dat de huidige situatie tot vervelens toe geblokkeerd blijft. De spreekwoordelijke ‘snelweg van lucht’ hangt vast voor de al even spreekwoordelijke Kennedytunnel. Dat laatste mag je met een korreltje zout nemen, want de huidige hitte beperkt zich heus niet tot België. Zo beleven de Zweden de warmste juli in 260 jaar, met bosbranden waar Portugal jaloers op kan zijn. Wie goed rekent, die weet dat we dus moeten teruggaan tot het jaar 1758 om nog zo’n extreme temperaturen waar te nemen in Zweden. Dat resulteerde toen in de slag van Fehrbellin, waar het Pruisische leger in de pan gehakt werd. In datzelfde jaar ontstond brouwerij Martens in Bocholt. Bij ons was het toen ook best warm en aangezien Aquafin nog niet bestond moest ieder dorp zijn eigen bier brouwen om de dorstigen te laven.

Een tweede element betreft mijn theorie van regressie naar het gemiddelde, zoals besproken in mijn wetenschappelijk essay over de polaire vortex. Een zogenaamde weerman, wiens naam ik uit respect voor zijn familie niet zal vermelden, heeft mijn theorie trachten over te nemen. Ik citeeer: ‘… aan alle broeierig hete liedjes komt een eind. De droogte zal logischerwijs later gecompenseerd worden met neerslag. Wanneer dat juist is, kan ik niet zeggen, maar na een droge periode volgt steeds een periode met meer regen.’ Vijf jaar studeren aan de universiteit om vervolgens plagiaat te plegen en mijn baanbrekende bevindingen schaamteloos over te nemen in de populaire media: moge hij verzuipen in de regen die hij zonet perfect wist te voorspellen. En wat mezelf betreft kan ik enkel zeggen dat ik er binnenkort weer ben met meer weer. Zolang de hitte aanhoudt raad ik iedereen aan om op tijd een biertje van brouwerij Martens open te trekken. Maar drink wel met mate, tenzij je Jean-Claude Juncker hebt uitgenodigd om klimaatopwarmingsnegationisme strafbaar te maken op Europees niveau.

‘Ik ben zo zenuwachtig!’ roept Edelawit wanneer aan het einde van de Brusselsesteenweg in Tubeke rechts van het rondpunt Martin’s Red opdoemt. De ijzeren poort naar de parking schuift open en mijn Spotify schakelt over van ROX (‘R-O-X, alles of niks!’) naar More Than This van Roxy Music, het eerste streepje deftige muziek van de hele heenrit. Ze mochten beurtelings twee nummers kiezen, wat resulteerde in een bonte mix van kleutermuziek met de halve Nederlandse hiphopscene.

Op verzoek van Oscar krijgen we de kamer waarin Kevin De Bruyne gewoonlijk logeert – met een extra bedje voor mijn kleine zenuwpees. Gelukkig heb ik onlangs nog eens bij Oscar gepolst wie zijn favoriete Rode Duivel is, want dat verandert regelmatig. Na Courtois, Witsel, Mertens, Nainggolan, Lukaku, Hazard en Vertongen is nu dus de middenblonde aanvallende middenvelder aan de beurt. Later zal Oscar ook profvoetballer worden en eveneens 300.000 euro per week verdienen. Edelawit, Griet en ik krijgen dan elk 50.000 euro en de andere helft houdt hij voor zichzelf. Zo kan hij iedere week een appartementje kopen als hij daar zin in heeft. Hij gaat ook een restaurant kopen, want dan kunnen daar kinderen komen eten en die zullen hem herkennen wanneer hij zelf langskomt.

De sympathieke receptionist van Martin’s Red geeft ons een rondleiding door het hotel. We beginnen bij de fitnessruimte, die afgesloten is voor het gewone publiek en lopen door naar het saunagedeelte, l’endroit préféré de monsieur Fellaini. Edelawit vindt het absoluut niet kunnen dat hier geen zwembad is en verwijt me dat ze nu haar badpak voor niets heeft meegenomen. Ik heb het concept wellnessfaciliteiten blijkbaar niet goed uitgelegd.

Nadat we onze bagage gedropt hebben in de kamer van Kevin is het tijd voor een bezoekje aan de bar, waar op dat moment een slijkerige Aston Villa – Wolverhampton getoond wordt op de grote tv-schermen. ‘Die heeft precies in zijn broek gekakt’ zegt Oscar over een speler met een modderige short. Ik vraag me af of ik zo’n uitspraak moet afkeuren, wetende dat we in een deftig viersterrenhotel verblijven. Anderzijds, het heeft er inderdaad alle schijn van dat de middelmatige verdediger in kwestie zijn broek heeft volgescheten, dus laat ik het zo.

Tubeke klinkt misschien niet meteen als the place to be en toch is Martin’s Red prima gelegen. Op een steenworp afstand ligt het Hallerbos, maar dat laten we aan ons voorbijgaan omdat de hyacinten nog niet bloeien. Pairi Daisa bevindt zich op een klein half uurtje rijden, maar dat is te duur. Het Hellend Vlak van Ronquières staat er volgend jaar ook nog en voor een wandeling in het Pajottenland zijn we te lui. We gaan dus gewoon wat chillen in de ruime lobby. Hij leeft zich uit op de PSP die gewoonlijk gemonopoliseerd wordt door Lukaku, zij monopoliseert mijn tablet en ik verdiep me in een reisgids over Andalusië. Dat is nu eenmaal het leven van een vooraanstaand travel blogger. ’s Avonds dineren we in de bar die we eerder al eens uitgetest hebben en dan kunnen we in het bed van Kevin dromen van WK-winst voor de Rode Duivels. Deze droom heeft zich wellicht al meerdere keren afgespeeld in kamer 109 van Martin’s Red. En van dromen is geweten dat ze soms uitkomen.