Rotterdam #demooiste

Amper twee maanden na mijn zegetocht door Rotterdam bezoek ik de havenstad opnieuw. Toen in het kader van de marathon – hevig gehashtagd onder #demooiste – en nu in het kader van Vaderdag. Ondanks de luide aanmoedigingen van honderdduizenden enthousiaste Nederlanders strandde ik destijds zeven seconden onder mijn persoonlijk record. De oorzaak? Mijn hotel serveerde die zondag zoals gebruikelijk pas ontbijt vanaf 9 uur. Minder dan een uur voordat Lee Towers ons moed zou inzingen vanaf een hoogwerker op de Coolsingel stelde de chef me een vettige omelet voor. Uiteindelijk kreeg ik een gezond ontbijt in de vorm van Turkse yoghurt met fruitsalade. Heel anders verging het mijn collega die even verderop in de Inntel verbleef. Zij kon al vanaf 6 uur genieten van een speciaal sportontbijt. Met zicht op het water en desgewenst toegang tot de wellnessruimte.

We laten de auto met bagage achter in de gemeenteparking aan de Erasmusbrug en vertrekken te voet in de richting van de Euromast. Ter bevordering van de sfeer en gezelligheid maak ik mijn kinderen wijs dat deze wandeling amper een kwartier zal duren. We zijn nog geen tweehonderd meter ver of ik zwicht al voor de lichte druk om eerst iets te eten, waarna we op een terrasje zitten met elk een tosti op ons bord. Eenmaal aangekomen bij de Euromast maken we meteen rechtsomkeer omdat Oscar en Edelawit de wachtrij onaanvaardbaar lang vinden. Ik dring nog even aan, maar we gaan zo snel als het kan naar de check-in van het Inntel Hotel.

Ze doen hier duidelijk aan geurmarketing en het moderne hotel maakt al snel indruk op mijn minderjarig reisgezelschap. Mijn voorstel om de stad in te duiken maakt geen schijn van kans, want ze willen eerst en vooral het zwembad en de wellnessfaciliteiten uittesten. Ok dan. Of zulke jonge kinderen in het Turks stoombad mogen weet ik eerlijk gezegd niet, maar aangezien ze al vrij snel naar buiten vluchten stelt er zich sowieso geen probleem. Als ze eindelijk uitgezwommen zijn waag ik opnieuw een poging om op pad te gaan in deze geweldige stad. Iets later zitten we in de hotelbar met twee fristi’s en een gin tonic. Ik vind het prima. Voor je het weet ontstaat er zowaar druk om weet ik veel wat allemaal te gaan bezoeken en bezichtigen, terwijl mijn kinders gewoon keihard genieten van dit welriekend hotel aan de Maas. We komen nog wel eens terug naar deze stad.

De vriendelijke receptioniste bestelt voor ons een watertaxi en even later scheuren we in een rotvaart richting Wilhelminapier, het Manhattan van Rotterdam. We gaan aan tafel in Hotel New York, een gigantisch restaurant in het prachtig gerestaureerde gebouw van de Holland Amerika Lijn, vroeger het vertrekpunt voor iedereen die zijn geluk wilde beproeven aan de andere kant van de oceaan. De suggestie van de dag: gegrilde sardinetjes. Prima! Comme d’habitude opteert de overzijde unisono voor een kinderspaghetti, hoewel ik blijf volharden in het aanprijzen van alternatieven. Het zal mij worst wezen dat ze weer de platgetreden paden betreden. Het smaakt, ik denk terug aan de cadeaus die ik moest opendoen in de auto voor we vertrokken en ik besef volledig dat dit nu al de leukste Vaderdag ooit is.

Het beste onderdeel aan op hotel gaan? Het uitgebreide ontbijtbuffet uiteraard. Zicht op het water, sloten koffie, vers fruitsap, geroosterd brood, yoghurt, fruit, eieren in alle vormen, belegen kaas, zalm, croissants, etcetera. Ik leg uit aan Oscar en Edelawit dat de term brunch een samentrekking is van breakfast en lunch. Speel het spel correct en je hoeft later geen tijd meer te verschijten aan een middagmaal. De formule slaat aan en plots is er voldoende animo om opnieuw naar de Euromast te trekken, de hoogste toren van Nederland.

Een eerste halte brengt ons op honderd meter hoogte en dat vindt Oscar ruim voldoende. Hij gaat zitten en houdt het volledig voor bekeken. Edelawit daarentegen wil zoals verwacht all the way tot het allerhoogste punt en stapt resoluut in de richting van de volgende etappe. Kort daarna zit ik naast haar in een roterende schijf die tot 185 meter hoog stijgt.

De begeleidster heeft door dat ik sterf van de schrik en adviseert me vriendelijk om rustig voor me uit te kijken en te genieten van het indrukwekkend zicht. Dat lukt wonderwel. Ik begin te filmen en stel vast dat een volledige rotatie iets meer dan een minuut duurt. Bij helder weer kan je vanop deze hoogte zelfs de koeltorens van Doel zien. Bij heel helder weer misschien zelfs de scheurtjes in de reactorwanden, wie weet. We hebben alleszins een zeer volledig zicht op Rotterdam vanuit de lucht. Later komen we nog wel eens terug en het kan zijn dat we dan op verkenning gaan in de stad. Of ik keer gewoon nog eens weder voor de mooiste marathon. Ik zal dan logeren in het Inntel hotel en ontbijten om zes uur ’s morgen, waarna ik mijn persoonlijk record breek met minstens zeven seconden.