De dame aan de incheckbalie op Schiphol wil weten of ik een toelating heb van mijn toekomstige ex om met de kinderen naar het buitenland te gaan. Daar had ik een formulier voor nodig en dat formulier staat op de website van de Marechaussee. Aangezien ik in aanwezigheid van mijn minderjarigen niet wil zeggen dat ze het desbetreffende formulier wat mij betreft in haar gat kan steken, wandelen we rustig verder naar de security waar men ons al vrij snel isoleert uit de wachtrij. Tot mijn opluchting gebeurt dat enkel omdat er een aparte doorgang is voor gezinnen. Niemand vraagt naar het bewuste formuliertje.
‘Is daar een springkasteel?’, vraagt Edelawit wanneer ik haar tijdens de heenvlucht een levendig pleintje toon in één van mijn reisgidsen. En bij het zien van de prachtige kerk op de Piazza del Plebiscito wil ze weten of daar een watershow is. Napels is de Efteling niet: het is de grootste antieke stad ter wereld met tien vierkante kilometer cultureel werelderfgoed. Leg dat maar eens uit aan een meisje met een handtas van Frozen… Gelukkig doorbreekt Oscar de impasse met een eerste reeks vragen uit zijn dierenquiz-kaarten.
De tijd vliegt snel en zodra ik mijn telefoon weer activeer bij het landen, zie ik al een WhatsApp-bericht van Floriana waarin ze meldt dat de taxi klaarstaat. De taxi blijkt een vriendin des huizes en op mijn verzoek stopt ze de wagen meteen opdat de gordels op de achterbank vrijgemaakt kunnen worden. Ze woont in de buurt van de Vesuvius en geeft ononderbroken uitleg terwijl ze toeterend door het drukke verkeer slalomt. We moeten zeker naar de Chiesa del Gesu Novo gaan kijken, iets wat onze gastvrouw later ook nadrukkelijk aanprijst.
Na een tamelijk dolle rit worden we heel enthousiast verwelkomd door Floriana en Francesco. Op haar bevel draagt hij de bagage mee naar onze kamer in B&B Salotto Borbonico, op de zevende verdieping van een groot appartementsgebouw. We zitten in het hart van de stad, aan de drukke Via Toledo en met zicht op het hoger gelegen Castel Sant’Elmo. Het jonge koppel geeft nog snel wat tips, rekent het verblijf van drie nachten alvast af en verwijst ons naar een ristorante aan de overkant voor het eerste avondmaal. Hij kiest spaghetti, zij lasagne en ik pizza. Laat op de avond zie ik vanop ons terras zeven hoog dat Casa Infante (de lekkerste ijsjes volgens Floriana) nog steeds open is, terwijl de clochards wat verder al slapen op de dorpel van één van de meer dan duizend kerken die Napels rijk is.
Na een tamelijk pover ontbijt op onze kamer zouden we de eerste wandeling uit mijn time to momo reisgids afwerken, maar dat plan heb ik afgevoerd na het zien van de heuvel met daarop het Castel Sant’Elmo. Vanop deze hoogte zullen we de drukte van het historisch centrum ontwijken en hopelijk een overzicht krijgen. Love it or hate it, Napels laat niemand onberoerd. De stad is minstens tweeduizend jaar oud, ligt deels onder de grond en in de Middellandse Zee, versmolt in de loop der tijd met de omliggende gemeenten tot een megapolis die tot aan de voet van de dreigende Vesuvius reikt en heeft soms een nogal kwalijke reputatie (het afval, de camorra en tutti quanti). Om vat te krijgen op deze chaos starten we dus letterlijk bovenaan, zodat we nadien kunnen afdalen tot in de bekende baai. Op weg naar het metrostation Montesanto, waar we de funiculare naar boven zullen nemen, krijgen mijn kindjes hun Napolitaanse vuurdoop. Hoewel het autoverkeer ondertussen in sommige straten geweerd is, overheerst er een lawaaierige drukte met levendige viskramen en brullende brommers in de hoofdrol. Regelmatig gaan Oscar en Edelawit boos tegen een gevel schuilen met de beide handen tegen hun oren. Tot dusver hebben ze een hekel aan Napels.
Zowel het terras van Castel Sant’Elmo als de tuinen van het vlakbij gelegen kloostercomplex Certosa di San Martino – beide gebouwd in de 14de eeuw – bieden een indrukwekkend zich op de Golf van Napels, de Vesuvius en de stad zelf. We genieten van de rust onder een staalblauwe hemel en slenteren door de lange kloostergangen en prachtige tuinen, onderweg even stoppend in rijk gedecoreerde kerken en kapellen.
Langs de Via Pedamentina, een lange, brede trap van 440 treden tot in het centrum, gaan we weer naar beneden. Ik stop onderweg voor een foto van de kinderen met de Vesuvius op de achtergrond. Volgens Oscar zitten we dan al aan de 216de trap. Het zal wel kloppen. Eenmaal terug in de wirwar beneden gaan we eerst een snack eten in de antieke pasticceria Armando Scaturchio. Mijn koffie wordt gebracht door een man met zwarte handschoenen, terwijl een luid zingende collega met een vogelmasker tussen de klanten laveert. De drukte is weer overal, maar mijn kinderen zijn ondertussen geacclimatiseerd en genieten van hun welverdiende mini-pizza.
De groetjes van Ruud 