‘Ik ben zo zenuwachtig!’ roept Edelawit wanneer aan het einde van de Brusselsesteenweg in Tubeke rechts van het rondpunt Martin’s Red opdoemt. De ijzeren poort naar de parking schuift open en mijn Spotify schakelt over van ROX (‘R-O-X, alles of niks!’) naar More Than This van Roxy Music, het eerste streepje deftige muziek van de hele heenrit. Ze mochten beurtelings twee nummers kiezen, wat resulteerde in een bonte mix van kleutermuziek met de halve Nederlandse hiphopscene.
Op verzoek van Oscar krijgen we de kamer waarin Kevin De Bruyne gewoonlijk logeert – met een extra bedje voor mijn kleine zenuwpees. Gelukkig heb ik onlangs nog eens bij Oscar gepolst wie zijn favoriete Rode Duivel is, want dat verandert regelmatig. Na Courtois, Witsel, Mertens, Nainggolan, Lukaku, Hazard en Vertongen is nu dus de middenblonde aanvallende middenvelder aan de beurt. Later zal Oscar ook profvoetballer worden en eveneens 300.000 euro per week verdienen. Edelawit, Griet en ik krijgen dan elk 50.000 euro en de andere helft houdt hij voor zichzelf. Zo kan hij iedere week een appartementje kopen als hij daar zin in heeft. Hij gaat ook een restaurant kopen, want dan kunnen daar kinderen komen eten en die zullen hem herkennen wanneer hij zelf langskomt.
De sympathieke receptionist van Martin’s Red geeft ons een rondleiding door het hotel. We beginnen bij de fitnessruimte, die afgesloten is voor het gewone publiek en lopen door naar het saunagedeelte, l’endroit préféré de monsieur Fellaini. Edelawit vindt het absoluut niet kunnen dat hier geen zwembad is en verwijt me dat ze nu haar badpak voor niets heeft meegenomen. Ik heb het concept wellnessfaciliteiten blijkbaar niet goed uitgelegd.
Nadat we onze bagage gedropt hebben in de kamer van Kevin is het tijd voor een bezoekje aan de bar, waar op dat moment een slijkerige Aston Villa – Wolverhampton getoond wordt op de grote tv-schermen. ‘Die heeft precies in zijn broek gekakt’ zegt Oscar over een speler met een modderige short. Ik vraag me af of ik zo’n uitspraak moet afkeuren, wetende dat we in een deftig viersterrenhotel verblijven. Anderzijds, het heeft er inderdaad alle schijn van dat de middelmatige verdediger in kwestie zijn broek heeft volgescheten, dus laat ik het zo.
Tubeke klinkt misschien niet meteen als the place to be en toch is Martin’s Red prima gelegen. Op een steenworp afstand ligt het Hallerbos, maar dat laten we aan ons voorbijgaan omdat de hyacinten nog niet bloeien. Pairi Daisa bevindt zich op een klein half uurtje rijden, maar dat is te duur. Het Hellend Vlak van Ronquières staat er volgend jaar ook nog en voor een wandeling in het Pajottenland zijn we te lui. We gaan dus gewoon wat chillen in de ruime lobby. Hij leeft zich uit op de PSP die gewoonlijk gemonopoliseerd wordt door Lukaku, zij monopoliseert mijn tablet en ik verdiep me in een reisgids over Andalusië. Dat is nu eenmaal het leven van een vooraanstaand travel blogger. ’s Avonds dineren we in de bar die we eerder al eens uitgetest hebben en dan kunnen we in het bed van Kevin dromen van WK-winst voor de Rode Duivels. Deze droom heeft zich wellicht al meerdere keren afgespeeld in kamer 109 van Martin’s Red. En van dromen is geweten dat ze soms uitkomen.
De groetjes van Ruud 