(Herfstvakantie 2016) – Hij wil weten of die bewuste tram tegen dan wel over Gaudi reed. Dat laatste lijkt me nogal gruwelijk en dus houd ik het op een gewone aanrijding, maar daarmee zijn lang niet alle vragen van een antwoord voorzien. Weet ik veel hoe lang Gaudi in het ziekenhuis verbleef alvorens te sterven, of hij pijn leed, veel bezoek kreeg en of hij nog kon praten. Ik beloof Oscar het nodige opzoekwerk te doen en we steken de brede Avinguda Diagonal over in de richting van Gaudi’s immer onvoltooid meesterwerk. Nog voor de man enige beroemdheid genoot kreeg hij de opdracht toegewezen om de Sagrada Familia te bouwen. Over tien jaar – honderd jaar na zijn dood – zou de basiliek opgeleverd worden. Wie net als miljoenen anderen op Youtube de visualisatie van deze eindafwerking bekijkt begrijpt meteen dat dit een zeer ambitieuze of zelfs naïeve onderneming dreigt te worden. Het moet allemaal nog veel groter, veel hoger en niemand schijnt te weten of dit nog overeenkomt met dat wat Gaudi in gedachten had, om niet te zeggen dat hij zich in zijn graf zou omdraaien bij het zien van deze disneyficatie. Er gaat ongetwijfeld heel veel volk op afkomen, maar dat is nu ook al het geval. Op aanraden van een kennis heb ik ons ticket wijselijk lang op voorhand gekocht. Oscar mag gratis binnen, mijn entree inclusief ‘top views’ betaalde ik 29 euro. De toegangsprijs is een donatie voor de constructie van de Sagrada Familia: “Your contribution makes you part of this great work.”
Binnen zien we een hele reeks zuilen, gigantische olifantenpoten met bovenaan ovale witte lampen. Maar vooral het licht dat door de gekleurde glasramen valt vult de enorme kerk met een buitengewone sfeer. De ene kant baadt in rood, blauw en groen licht; aan de overkant wordt de ochtendzon omgezet in een lichtgeel en -oranje gloed met een vleugje groen. Het licht van de vreugde, de blijdschap van de geest!
Terwijl de kerk volloopt volgen we langzaam de genummerde borden met uitleg, maar de tijdspanne tussen onze entree en het bezoek aan de toren van de geboorte-façade is te lang om de aandacht van een 7-jarige vast te houden. Hij is er klaar mee en wil naar de Tiki Taka winkel wat verderop voor een truitje van FC Barcelona. Wat later gaan we alsnog met de lift omhoog in de toren aan de noordoostkant en ik houd hem stevig vast voor de obligate foto met Barcelona op de achtergrond. Wegens hoogtevrees geniet ik amper van het zicht en nog minder van de afdaling op een veel te smalle wenteltrap waar maar geen einde aan lijkt te komen.
De groetjes van Ruud 