(herfstvakantie 2016) – De verkoper van de Tiki Taka winkel vraagt of het een shirt van Nike mag zijn, dan wel een van Beko. Met uitzondering van de prijs zie ik niet meteen een verschil en dus is de keuze snel gemaakt. Ik had me verwacht aan een truitje van Messi, maar het Argentijnse wonderkind is uit vakantie teruggekomen met een baard en een resem tattoos, waaronder een volgekleurd been en dus ruilt Oscar hem in voor het Braziliaanse wonderkind Neymar. Lunchen doen we in Gràcia, waar we een ex-collega van mij bezoeken. Zij kwam van Barcelona naar België, keerde terug vanuit Brussel en staat nu aan het hoofd van het bedrijf (iets met tussenstukken in de energiesector ofzo) dat haar vader uit de Catalaanse grond gestampt heeft. Terwijl we een biologische kip met dito kikkererwten eten op het zeer ruime, volledig in de schaduw gelegen terras vertelt ze dat de zaken niet echt lopen zoals gehoopt als gevolg van de crisis: Spanje bespaart op tussenstukken in de energiesector. Ik zie de staalblauwe lucht en wil van de zon genieten. We trekken naar het strand van Barceloneta en zetten ons in de felgroene stoelen van het Xup Xup Restaurant, met zicht op W Barcelona, een vijfsterrenhotel in de vorm van een zeil. Witte wijn en een bord met gemarineerde mosselen aan het strand: voortaan ga ik iedere herfstvakantie naar het zuiden! Oscar gebruikt de schelp van zijn eerste mossel om vervolgens in sneltempo de rest leeg te halen en vanaf dan ligt zijn menu vast: ’s morgens twee bikini’s (bij ons bekend als croque-monsieur) en bij alle andere gelegenheden mosselen. Ik probeer nog wel alternatieven aan te prijzen, maar een kind houdt nu eenmaal van duidelijkheid en structuur.
We slenteren over het strand naar de bushalte en stappen op de Gran Via over op de bus richting Camp Nou, waar Barça deze avond een ploeg uit de kelder van het klassement zal oppeuzelen. We zitten hoog achter het doel aan de noordkant, met links van ons de zitjes die “Més que un club” vormen. De bovenliggende tribune komt volledig in mijn gezichtsveld en dus verplaatsen we ons naar een lager gelegen deel van “gol nord 2 superior” want ik heb geen 140 euro neergeteld om op een stuk beton te kijken. Het is duidelijk dat we niet op onze plaats zitten, maar dat wordt getolereerd van een buitenlandse papa die met zijn oogappel naar de Catalaanse trots komt kijken. Het shirt van Neymar, een hotdog in de hand en de grote voetbalhelden in het echt: er is een meneertje dat blinkt van trots… Het spel kan ons uiteraard bekoren, maar daar denkt het thuispubliek duidelijk anders over, want zodra het eerste kwartier voetbal gepasseerd is en het scorebord nog steeds op 0-0 staat worden onder luid boegeroep de witte zakdoeken bovengehaald. Messi sleft over het veld, maar onze vriend Neymar haalt alles uit de kast en na de pauze zorgt hij er mee voor dat de bezoekers uit Granada zoals verwacht met lege handen moeten terugkeren naar Andalusië – zij het na verliest met het kleinst mogelijke verschil. En dat zonder een doelpunt van MSN, het gouden spitsentrio van Barça dat normaal altijd scoort in iedere thuiswedstrijd.
Na het laatste fluitsignaal galmt El Cant del Barça, het geweldige clublied, nog een keer door de speakers:
Spelers,
supporters,
tezamen worden we sterker en sterker
er zijn vele succesvolle jaren
we hebben vele doelpunten gemaakt (vanavond slechts één, maar dat is niet erg)
het is bewezen, het is bewezen
dat niemand ons kan evenaren (akkoord!)
Blauwrood (Blaugrana) met de wind
een krachtige kreet
wij hebben een naam die iedereen kent
BARÇA, BARÇA, BARÇA!!
We gaan op in de massa en keren in een propvolle metro terug naar onze hostel in het centrum van de stad. In het bed boven mij ligt iemand in zijn shirt van Neymar gezellig en vooral uitermate tevreden te snurken.
De groetjes van Ruud 