Het is onze tweede nacht in Barcelona Central Garden, een hostel op de tweede verdieping in een statig appartementsgebouw in de wijk Eixample, vlakbij de Passeig de Gracia en de Plaça Catalunya. Dit moet zo ongeveer de eerste accommodatie zijn die ik tegenkwam bij mijn zoektocht op Booking en ik heb het toen meteen vastgelegd wegens geprezen voor gastvrijheid en centraal gelegen. Voor we de sleutels van onze kamer krijgen geeft de friendly staff nog wat tekst en uitleg, onder andere over het huisreglement, waarbij ik me afvraag wat in ons geval de relevantie is van directieven met betrekking tot het meebrengen van niet-gasten in het holst van de nacht. We zwieren onze bagage in de kamer (met stapelbed, tot groot jolijt van Oscar) en ik stel voor om meteen deze immer bruisende stad in te duiken, maar dat ziet meneer absoluut niet zitten. Ik bel verbouwereerd het thuisfront en besef dat de heenreis inderdaad al een belevenis op zich moet zijn voor zo’n kleine kerel. We installeren ons dan maar op het terras van de hostel en ik ga snel naar de winkel om de hoek voor wat frisdrank, wijn, chips en olijven.
’s Avonds worden de gasten getrakteerd op tapas in de gemeenschappelijke keuken en zo kunnen we gelijk kennismaken met het bonte gezelschap. Het gesprek wordt al snel gedomineerd door een Duitse filmregisseur die nasaal Amerikaans Engels spreekt met Duits accent, maar het is al vrij snel duidelijk dat hij noch zijn flamboyante maîtresse (gokje) in de hostel verblijven. Ik denk dat zijn zoon, die blijkbaar een jaar in Barcelona gaat studeren, een link heeft met iemand van het personeel. De zoon heeft onwaarschijnlijk veel puisten in zijn gezicht en wanneer de vader begint te lullen over het verschil tussen UPS en DHL – daar heeft hij een mening over – besluit ik mijn aandacht volledig te verleggen naar de andere aanwezigen. Er is een corpulente vrouw uit Canada die wel zin heeft in een discussie over Donald Trump en ik probeer te verbergen dat ik gewoon zin heb om zoveel mogelijk tapas te verzwelgen als ik maar kan, want ze zijn overheerlijk. Als alle tapas op zijn kunnen ze nog altijd die puistenkop leegknijpen er pannenkoeken van bakken. Laat op de avond wijst een medewerkster de aanwezigen erop dat het tijd is om te vertrekken naar de magische fonteinen en tot mijn niet geringe verbazing is Oscar erop gebrand om alsnog mee de stad in te trekken. Hij zou al lang in zijn bed moeten liggen, maar how; we zijn hier wel in Barcelona en dus stem ik er uiteraard mee in. Enkele metrohaltes later staan we aan het Palau Nacional bij de Montjuïc berg naar de fonteinen te kijken. Onze eerste avond eindigt alvast magisch.
(Herfstvakantie 2016) – Hij wil weten of die bewuste tram tegen dan wel over Gaudi reed. Dat laatste lijkt me nogal gruwelijk en dus houd ik het op een gewone aanrijding, maar daarmee zijn lang niet alle vragen van een antwoord voorzien. Weet ik veel hoe lang Gaudi in het ziekenhuis verbleef alvorens te sterven, of hij pijn leed, veel bezoek kreeg en of hij nog kon praten. Ik beloof Oscar het nodige opzoekwerk te doen en we steken de brede Avinguda Diagonal over in de richting van Gaudi’s immer onvoltooid meesterwerk. Nog voor de man enige beroemdheid genoot kreeg hij de opdracht toegewezen om de Sagrada Familia te bouwen. Over tien jaar – honderd jaar na zijn dood – zou de basiliek opgeleverd worden. Wie net als miljoenen anderen op Youtube de 
De groetjes van Ruud 