Mijn tweede troefkaart was L’Aquarium de Barceloneta, het grootste Mediterrane aquarium ter wereld. Vorige zomer reageerde Oscar buitengewoon enthousiast op het indrukwekkende Aquarium van La Rochelle (‘kijk daar: pijlstaartroggen!’), dus ik had vrij hoge verwachtingen van een gelijkaardige attractie die omschreven wordt als de grootste in zijn soort. Ik zie al een volgepakte tribune applaudisseren wanneer een kudde roofdieren gevoederd wordt aan een prehistorische krokodil ter grootte van een oceaanstomer, maar zo’n vaart loopt het niet. Misschien zijn er buiten Barcelona vooral bescheiden aquariums in het Middellandse Zeegebied – al is de glazen tunnel op de bodem van het haaienbad zeer geslaagd.
Na een dik uur staan we alweer buiten in de oude haven en wandelen we naar La Guingeta, een gezellige strandbar in Barceloneta, waar we afgesproken hebben met kennissen uit België. Terwijl we bijpraten op het houten terras spelen de kinderen in zee. Rechts van ons staat La Estrella Herida, een iconisch kunstwerk ter ere van de visserswijk, en links van ons blinkt de 52 meter lange gouden vis van Frank Gehry in de najaarszon.
We vegen het zand van de kinderen en gaan lunchen op het terras van Can Ramonet, in het hart van Barceloneta. Het is maandagmiddag, maar binnen zijn alle plaatsen bezet door Barcelonese bejaarden die paella eten. Wij genieten buiten van een reeks heerlijke tapas en Oscar concentreert zoals verwacht vooral op de mosselen. Er zijn nog Belgen in Barcelona, want ’s avonds wandelen we over de Ramblas in het gezelschap van de sympathiekste ultraloper ter wereld, een goede jeugdvriend. Ook op deze laatste avond wordt het erg laat voor de jongste in het gezelschap, maar hij houdt perfect stand. De stad van duizend kleuren geeft tonnen energie.
Uiteraard vond Oscar het een prima idee om naar Barcelona te gaan en er een voetbalwedstrijd bij te wonen. Het ontging hem echter volledig waarom dat vijf dagen moest duren, waarna ik verwoede pogingen ondernam om deze geweldige stad aan te prijzen. In dat verband zwierde ik een stevige troefkaart op tafel: Tibidabo.
(Herfstvakantie 2016) – Hij wil weten of die bewuste tram tegen dan wel over Gaudi reed. Dat laatste lijkt me nogal gruwelijk en dus houd ik het op een gewone aanrijding, maar daarmee zijn lang niet alle vragen van een antwoord voorzien. Weet ik veel hoe lang Gaudi in het ziekenhuis verbleef alvorens te sterven, of hij pijn leed, veel bezoek kreeg en of hij nog kon praten. Ik beloof Oscar het nodige opzoekwerk te doen en we steken de brede Avinguda Diagonal over in de richting van Gaudi’s immer onvoltooid meesterwerk. Nog voor de man enige beroemdheid genoot kreeg hij de opdracht toegewezen om de Sagrada Familia te bouwen. Over tien jaar – honderd jaar na zijn dood – zou de basiliek opgeleverd worden. Wie net als miljoenen anderen op Youtube de 
De groetjes van Ruud 